de aftrap, op Aswoensdag 😉
Prinsje Carnaval
'Ach moesjelief: wie was nou vader?'
vroeg 't ventje in zijn schoon hansop:
'Was het die met dat varkensmasker?'
'Nee, hij had een fluitketel op...!'
Levi Weemoedt
Prinsje Carnaval
'Ach moesjelief: wie was nou vader?'
vroeg 't ventje in zijn schoon hansop:
'Was het die met dat varkensmasker?'
'Nee, hij had een fluitketel op...!'
Levi Weemoedt
Thuis
Het hoeft geen muur te zijn
met ruit en dak.
Het mag van hout
of rots
of klei
of blad
of ijs.
Een boot op het water
ja, een wagen op reis.
Een hutje mag,
een krot
of een paleis.
Een schelp van een slak,
een nest op een tak.
In Paramaribo a/d oever
of Praag
of Parijs
of Vancouver
Als er maar iemand is
die roept: Kom thuis
Ik zal het wel verstaan.
Elke taal bedoelt hetzelfde huis.
*********************************
Myrthe
Het ruikt naar winter
en ik heb er zin in.
Het ruikt naar ijs en
naar een rood soort blauw,
naar de ervaren voorbereiding
van een kwetsbaar groen begin.
K.L. Poll
De Steen
Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen
de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vindt er altijd een weg omheen
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel mee
om hem dan glad en rond gesleten
te laten rusten in de luwte van de zee
Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
ik leverde bewijs van mijn bestaan
omdat, door het verleggen van die ene steen
het water nooit dezelfde weg zal gaan
** Bram Vermeulen **
Myrthe
Ursa Minor II
Onder het teken van de Kleine Beer
blijft niets meer in mijn leven bij het oude;
een sterrenhemel als ik nooit aanschouwde
ziet 's nachts uit alle eeuwen op mij neer.
De deuren sluiten amper van de koude,
de woning stelt zich krakende te weer,
maar ik vraag deze winternacht niet meer
dan alles als het nu is te behouden.
Een levenlang van lief en leed ten spijt,
besef ik dat ik altijd heb geweten
dat ik uitsluitend hierop heb gewacht.
Ik luister naar het ruisen van de tijd,
en hoor de grote sterren en planeten
bewegen door de ademloze nacht.
Jean Pierre Rawie
Het ijzelt, en de struiken zijn van glas.
Wij lopen samen door het witte gras.
Er zijn van die momenten dat ik wilde
dat alles nu maar bleef zoals het was.
Jean Pierre Rawie
*****************
Myrthe
al 65 jaar geleden, maar toch...
TER HERINNERING AAN 16 DEC. 1944
Ik zwerf op straat. Daar treft me uit vreemde ramen
vertrouwde klank: de "kleine Nachtmuziek",
en plotsling, in een waas van tranen, zie 'k
weer 't eigen huis: die láátste avond samen.
Het lamplicht, Mozart's parelende toon;
mijn oudste over 't schaakbord heengebogen,
ik lezend bij het vuur. Met droomende oogen,
verdiept in de muziek, mijn jóngste zoon.
Wij waren als drie rozen aan één tak,
drie rozen door één bolster vast verbonden;
geen donzen nest was zorgzamer gewonden:
- Wat heeft de hand bedoeld, die dit verbrak....?
Truus Gerhardt
TER HERINNERING AAN 16 DEC. 1944
Ik zwerf op straat. Daar treft me uit vreemde ramen
vertrouwde klank: de "kleine Nachtmuziek",
en plotsling, in een waas van tranen, zie 'k
weer 't eigen huis: die láátste avond samen.
Het lamplicht, Mozart's parelende toon;
mijn oudste over 't schaakbord heengebogen,
ik lezend bij het vuur. Met droomende oogen,
verdiept in de muziek, mijn jóngste zoon.
Wij waren als drie rozen aan één tak,
drie rozen door één bolster vast verbonden;
geen donzen nest was zorgzamer gewonden:
- Wat heeft de hand bedoeld, die dit verbrak....?
Truus Gerhardt
See Me
What do you see, nurses, what do you see?
Are you thinking, when you're looking at me
a crabbit old woman, not very wise,
uncertain of habit, with far away eyes,
who dribbles her food and makes no reply
when you say, in a loud voice, "I do wish you'd try!"
Who seems not to notice the things that you do
and forever is losing a stocking or shoe.
Who, unresisting or not, lets you do as you will,
with bathing and feeding the long day to fill.
Is that what you're thinking? Is that what you see?
Then open your eyes, nurse, you're not looking at me.
I'll tell you who I am, as I sit here so still,
as I use at your bidding, as I eat at your will.
I'm a small child of ten with a father and mother,
brothers and sisters who love one another.
A young girl of sixteen, with wings on her feet,
dreaming that soon, now, a lover she'll meet.
A bride soon at twenty - my heart gives a leap
remembering the vows that I promised to keep.
At twenty-five, now, I have young of my own,
who need me to build a secure happy home.
A woman of thirty, my young now grow fast,
bound to each other with ties that should last.
At forty my young sons have grown and are gone,
But my man is beside me to see I don't mourn.
At fifty, once more, babies play round my knee.
Again we know children, my loved one and me.
Dark days are upon me, my husband is dead,
I look at the future, I shudder with dread.
For my young are all rearing young of their own,
and I think of the years and the love that I've known.
I'm an old woman now, and nature is cruel -
'tis her jest to make old age look like a fool.
The body it crumbles, grace and vigor depart,
there is now a stone where I once had a heart,
but inside this old carcass a young girl still dwells,
and now and again my battered heart swells,
I remember the joys, I remember the pain,
and I'm loving and living life over again.
I think of the years, all too few, gone too fast,
and accept the stark fact that nothing can last.
So open your eyes, nurses, open and see
not a crabbit old woman, look closer - see ME!
This poem was written by an old woman living in a nursing home in Ireland.
It was found among her things when she died.
Myrthe
Uitgelichte posts
